Sport w swiecie islamu

Swiat islamu i sport? Dla przecietnego polskiego odbiorcy, nawet tego, ktory cokolwiek czyta, to jakas niedorzecznosc. Muzulmanie co najwyzej zajmuja sie sportowo terroryzmem. Taki obraz serwuja nam w pierwszym rzedzie politycy, a za nimi zaraz dziennikarze z Bozej laski. Wsrod calej gamy skojarzen, jakie przywoluje wspolczesny swiat islamu, nie ma z pewnoscia sportu. Co wiecej, wydaje sie, ze sposrod wszystkich religii to wlasnie islam jest najmniej przychylny uprawianiu sportu przez swoich wyznawcow. Dowodow widzimy az nadto - ograniczenia zwiazane z ubiorem kobiet, post w miesiacu Ramadan, ktory moze negatywnie przekladac sie na sportowe osiagniecia, czy wreszcie - w zakresie twardych danych - stosunkowo skromna liczba medali olimpijskich zdobywanych przez reprezentantow panstw muzulmanskich. To wszystko nie oznacza jednak, ze muzulmanom sport jest obcy i ze nie mozna laczyc islamu i sportu. Wrecz przeciwnie, wystarczy przyjrzec sie miejscu, w ktorym narodzil sie islam. Surowe warunki geograficzne Polwyspu Arabskiego zachecaly wrecz pierwszych muzulmanow do aktywnosci fizycznej - osoba, ktora nie byla wystarczajaco silna i sprawna fizycznie mogla nie przezyc bez wsparcia innych. Podobnie mobilizujaco dzialal system plemienny, ktory poprzez rywalizacje miedzy plemionami, a nierzadko i otwarta walke, sprzyjal rozwijaniu kunsztu roznych stylow walki. O tym, ze pilka nozna dzis jest w swiecie arabskim popularna, wiemy wszyscy. Ale ze rozpala emocje polityczne jak w Ameryce Lacinskiej, nie mielismy pojecia. Tymczasem tak - co jasno wynika z opowiesci Marianny Chlebowskiej o politycznych funkcjach pilki noznej w Egipcie i Jordanii oraz z prezentacji futbolu syryjskiego przez Magdalene Rozenek. Z recenzji prof. Janusza Daneckiego