Sevginin Essiz Kisi

Kalkip geceye ciktiniz. Kar yagiyordu. Elini tutmadi, aramadi bile. Düsmek istedin, zaten paramparca olmustun, ansizin anladin. Bundan sonra her bir araya gelis, o büyülü aldanisinyasanamayacagi yalin, saydam, hic bir düse izin vermeyen gerceklikte bir yalnizlik olacakti.Cok sonralari, odalarda, pencere önlerinde, sokaklar, kapilar, duraklar ve sinemalarda, icinden bir tel koparilmis gibi yarali, saskin ve uzak kalakaldin. Nice günler, geceler onunla bölüstügün yataklarda sabahlari birdenbire bicaklanmissin gibi bir aciyla uyandin ve sevmenin unutmaya calismak demek oldugunu cok zor ögrendinHer zaman yeni ve sasirtici oldugundan, aska dair sorularimizin sonu gelmez. Sorular ise kendi özeli icinde genelde birbirine benzer. Bu kitaptaki öykülerin ortak sorusu, en tutkulu asiklar arasinda bile, bir türlü örtüsmeyen görünmez bir kirik cizginin neden kaldigi. Bu incecik catlak zamanla büyüyor cünkü ve tükenise dek derinlesiyor. Yazara göre askin da mevsimleri var ve sonu kis. Yine de sevmek, siradan hayatlarimiza acilan öyle gizemli bir pencere ki, ilk aci ve yikimlar yatistiktan sonra bitislerin anisi bile essiz geliyor insana... Sevginin Essiz Kisi, bastan sona siirsel bir metin.Inci Aral, ayriliklardan yola cikarak duygusal firtinalarimiza ve en özel duygularimiza egiliyor.